A ARTE DE MENTIRTE A TI E AOS DEMAIS

"Non se di mentiras!" Cantas veces nolo lembraron os nosos pais? Quen nunca mentiu a familiares ou amigos para sempre? Cantos de nós nunca calamos sobre certos segredos incómodos ou indecibles da nosa parella ou, pola contra, xuramos un amor eterno e irreal? "No amor, a sinceridade en pequenas doses é perigosa, en grandes doses é mortal", dixo Oscar Wilde. En resumo, a sinceridade absoluta é unha ilusión piadosa. Mentimos todo o tempo, e sobre todo a nós mesmos, convencéndonos de que a realidade non é como é, senón como nos gustaría que fose.
Neste lado de todo moralismo e evitando un ríxido contraste lóxico ou ético entre "verdadeiro e "falso", a mentira non debe ser condenada en termos absolutos, senón só nas súas manifestacións fraudulentas ou delituosas: a mentira non é só un proceso perceptivo fisiolóxico, senón un comportamento intrínseco en toda forma de comunicación -afectiva, profesional, política- do que debemos tomar conciencia e explotar o potencial.
Giorgio Nardone propón unha actitude realista e pragmática, para a que a mentira sempre debe ser avaliada á luz das circunstancias, intencións, obxectivos e efectos. Cada un de nós debería aprender a “arte de mentir”, coñecer os seus trucos e a súa correcta aplicación, transformándoa nun importante recurso relacional. Daquela si que poderemos admitir con serenidade, e no máis verdadeiro sentido da expresión, que dixemos unha mentira “para un bo propósito”. O noso e o dos demais.