De therapeutische effecten van schrijven. Toepassingen in het kort strategische psychotherapie

scrittura

Stel je een leeg vel papier voor, een pen en gedachten die de geest verdringen. Het blanco vel wordt een ruimte, een plaats, een moment; de pen verandert in een stem en gedachten komen naar buiten in de vorm van woorden en zinnen. Zo begint een intieme dialoog, een perfect moment gemaakt van stiltes en geluiden, die van de emoties die er nu zijn: zwart op wit. Dat emotionele lawaai dat de rest verdoofde, smelt op de blanco pagina en het volume in de geest neemt af. Fernando Pessoa beschreef dit proces als volgt: "Als ik schrijf wat ik voel, is het omdat ik daardoor de koorts van het horen verminder".

Therapeutische werkzaamheid van schrijven
Het belangrijkste onderzoek naar autobiografisch schrijven, later gedefinieerd als expressief, wordt toegeschreven aan: William James Pennebaker, een Texaanse socioloog die dit fenomeen bijna per ongeluk begon waar te nemen. Zijn eerste onderzoek omvatte twee groepen studenten die hun belangrijkste trauma minstens vijftien minuten per dag en minstens drie opeenvolgende dagen met pen en papier vertelden.

De eerste groep had dit moeten doen door alleen de gebeurtenissen te beschrijven die plaatsvonden, de tweede had de beschrijving van de feiten moeten combineren met die van de emoties die ermee gepaard gingen. Een derde groep - de controlegroep - had de taak om op dezelfde manier een neutraal onderwerp te beschrijven, zoals hun schoenen of hun kamer. Elke deelnemer werd gevraagd om meteen te schrijven, alsof de pen nooit van het papier zou loskomen, en om elke vorm van oordeel over de gekozen stijl, spelling of woordenschat gedurende de hele sessie op te schorten.

De resultaten van deze eerste observatie waren veelbelovend, aangezien het aantal medische bezoeken dat werd aangevraagd door studenten in de tweede groep schrijvers - het aantal dat werd gecontroleerd in de maanden voor en na de vertelsessies - een statistisch significante daling had ondergaan. De onderzoekers veronderstelden dat bij de proefpersonen die, naast de feiten, de emoties verbonden aan het trauma hadden verteld, de stoornissen van psychosomatische aard enigszins waren verminderd.

Zo begon een lange onderzoekslijn die onder meer deze effecten van autobiografisch schrijven aan het licht bracht: preventie van psychosomatische stoornissen, vermindering van opdringerige en vermijdende symptomen van posttraumatische stressstoornis, toename van het immuunsysteem, verbetering van de stemming op lange termijn. Schrijven stelt je ook in staat om opnieuw betekenissen toe te kennen aan belangrijke gebeurtenissen in het leven en om pijnlijke momenten en emoties in het verleden te verplaatsen.

Gebruik en functies van schrijven in strategische korte therapie. Schrijf naar kanaal
Wanneer je een sterke woede of een diepe pijn voelt, stelt de vertelling je in staat om de bank te creëren die de juiste koers in de stroom van emoties brengt. Dit is het geval van verraad, scheidingen, relationele, professionele en familiale teleurstellingen. Zelfs de uitwerking van een sterfgeval, te zijner tijd - om het natuurlijke verloop van een legitieme en noodzakelijke emotionele evolutie niet te belemmeren - kan worden geholpen door het gebruik van enkele schrijftechnieken.

Schrijf om angst te beheersen
Sommige vormen van angst kunnen worden beheerst door te schrijven: met name de strategische korte-therapie maakt gebruik van een zogenaamd 'logboek' bij de behandeling van paniekaanvallen. De persoon wordt gevraagd om direct op het moment van de aanval een speciaal formulier in te vullen; op deze manier bevrijdt de actie van het schrijven het onderwerp van de disfunctionele controle van zijn psychofysiologische toestand en laat de angstsymptomen terugkeren naar aanvaardbare parameters. Dit gebeurt dankzij die paar minuten concentratie die wordt besteed aan het uitvoeren van een specifieke taak.

Schrijf om het trauma te overwinnen
Bij de behandeling van posttraumatische stressstoornis wordt het gebruik van schrijven gesuggereerd door de persoon te verheffen tot de 'regisseur' van een film die hij lange tijd niet heeft kunnen zien. In de rol van de verteller zal hij persoonlijk de scènes en feiten kunnen selecteren om te vertellen, waarbij hij eraan denkt - elke avond - details aan zijn eigen verhaal toe te voegen.

Deze techniek produceert enkele belangrijke effecten, zoals externaliseren, dat wil zeggen, naar buiten brengen wat vastzit in het gevoel van de persoon. Dankzij de integratie tussen zintuiglijke en emotionele herinneringen, verbindt het vertellen van het trauma bepaalde hersengebieden opnieuw en elke avond herhalen van deze oefening helpt bij een aanpassing aan de traumatische inhoud die de emotionele belasting verzwakt. Als je de film tot slot in al zijn details afsluit, kun je het trauma in het verleden verplaatsen als in een echt overgangsritueel.

De persoon overwint zo het moment waarop ze, in een poging het trauma niet opnieuw te beleven, werd ondergedompeld en vastzat in een bewegend zand van flashbacks, nachtmerries en pathologische vermijdingen.

Schrijven om disfunctionele mentale mechanismen te ondermijnen
Veel van de indicaties die in het kort strategische therapie gericht zijn op het deblokkeren van enkele disfunctionele mechanismen, worden schriftelijk voorgeschreven. Schrijven is een concrete handeling en wat tastbaar is, is vaak scherper en betekenisvoller, ook met het oog op leren dat leidt tot therapeutische verandering.

Tot slot is het goed om te onthouden hoeveel de actie van het schrijven een constitutieve creativiteit vereist die onze neurale verbindingen activeert en zulke intieme en diepgaande processen waarvan de gunstige effecten geen verrassing mogen wekken.
Zoals Max Frisch betoogde: "Schrijven is in jezelf lezen"

 

Dr. Cristina Di Loreto (psychotherapeut en officieel onderzoeker van het Centrum voor Strategische Therapie)

Bibliografie:
Cagnoni F., Milanese R. (2009) Het verleden veranderen. Traumatische ervaringen overwinnen met strategische therapie. Ponte alle Grazie, Milaan.
Pennebaker JW, Kiecolt-Glaser J.E Glaser R. (1988), Onthulling van trauma's en immuunfunctie: gezondheidsimplicaties voor psychotherapie, "Journal of Consulting and Clinical Psychology", 56, 239-245.
Pennebaker, JW, & Susman, JR (1988). Onthulling van trauma's en psychosomatische processen. Sociale wetenschappen en geneeskunde, 26, 327-332.
Petrie K., Booth R., Pennebaker JW, Davison KP en Thomas MG (1995), Openbaarmaking van trauma en immuunrespons op een hepatitis B-vaccinatieprogramma, "Journal of Consulting and Clinical Psychology", 63, 787-792.

PHP-codefragmenten Aangedreven door : XYZScripts.com