Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne

Zaburzenie obsesyjno-kompulsywne (OCD)

Wśród najpoważniejszych i upośledzających form psychopatologii z pewnością można znaleźć zaburzenia obsesyjno-kompulsywne (OCD lub OCD). Zaburzenie to jest oporne na terapie lekowe i leczenie poprzez główne tradycyjne psychoterapie ze względu na swoją logiczną, niezwykłą, a czasem dziwaczną strukturę. Jeśli chodzi o tradycyjne podejścia psychoterapeutyczne, w rzeczywistości w leczeniu zaburzenia obsesyjno-kompulsywnego stosuje się racjonalne logiczne rozumowanie, oparte na zwykłej logice, która kończy się kolizją z niezwykłą logiką samego zaburzenia. Przedstawianie OCD oznacza pokazywanie rytuałów behawioralnych i/lub myślowych, które stanowią psychologiczną pułapkę, z której trudno się wyrwać. Mogą uniemożliwić życie tym, którzy na nią cierpią, ale także tym, którzy ich otaczają. Ciorian EM stwierdził: „Niektórzy mają nieszczęścia; inne obsesje. Które z nich są najbardziej godne politowania?? "

Rytuały, które dana osoba może wykonać, są nieuniknione i nie do powstrzymania i mogą być wykonywane, aby zapobiec lub przebłagać własną rzeczywistość lub naprawić negatywne skutki naszych działań lub myśli. Są to trzy główne klasy rytuałów kompulsywnych, ale niezależnie od tego, czy są to rytuały myślowe, czy behawioralne, karmią one samo zaburzenie, czyniąc osobę niewolnikiem mechanizmu, poprzez który próbuje kontrolować własną rzeczywistość.

Zgodnie z klasyfikacją zaproponowaną przez DSM-IV TR (Podręcznik diagnostyczny i statystyczny zaburzeń psychicznych)APA (American Psychiatric Association), OCD to zaburzenie lękowe charakteryzujące się występowaniem obsesji i kompulsji. Następnie, wraz z wydaniem DSM V, opublikowanego w 2014 roku, jesteśmy świadkami powstania nowego rozdziału zatytułowanego „Zaburzenie obsesyjno-kompulsywne i zaburzenia pokrewne”, który został odróżniony od Zaburzeń Lękowych. Nowość polega zatem na tym, że jest ona identyfikowana jako autonomiczna jednostka nozologiczna wraz z innymi pokrewnymi zaburzeniami. Badania epidemiologiczne wykazały zachorowalność w populacji około 5%.

Zaburzenie dotyczy obu płci w równym stopniu, a średni wiek zachorowania waha się od 22 do 35 lat, ale może zacząć się stopniowo objawiać w dzieciństwie i okresie dojrzewania. Najczęściej stosowane podejścia terapeutyczne w leczeniu OCD to podejście poznawczo-behawioralne, a dokładnie krótkie podejście strategiczne. Istnieje zasadnicza różnica między tymi dwoma rodzajami interwencji: podejście poznawczo-behawioralne, często kojarzone z terapią lekową, poprzez proces świadomości i dobrowolnego wysiłku, prowadzi pacjenta do nauczenia się, jak walczyć lub radzić sobie z zaburzeniem. Moglibyśmy podsumować, że najpierw „wyjaśnia, a potem prowadzi do działania”. Jeśli chodzi o podejście strategiczne, terapeuta stosuje: strategie terapeutyczne które mają na celu tworzenie korygujących doświadczeń emocjonalnych w percepcji, a następnie nabywanie umiejętności zarządzania. W tym przypadku możemy podsumować koncepcję mówiąc, że „najpierw działa, potem wyjaśnia”, wychodząc z założenia, że ​​jak powiedział Pascal, kto nas namawia, robi to szybciej i lepiej! Uczenie się ze strategicznego punktu widzenia jest zatem silniejsze, jeśli pacjent po raz pierwszy doświadczy możliwości radzenia sobie z problemem poprzez zaplanowane przez terapeutę zdarzenia losowe.

Zwątpienie jest trampoliną do kreatywnego myślenia, ale jednocześnie jest główną przyczyną myślenia obsesyjnego.
(George'a Nardone'a)

Osoba, która ogólnie rozwija OCD i początkowo używa rytuału, aby poradzić sobie z sytuacją fobiczną, przed którą chce się chronić. Rytuał, stworzony przez kontrolowanie tego, czego się boi, tworzy u pacjenta samooszukiwanie się, że jest chroniony. Powtarzanie tych działań w czasie utrwali więc zaburzenie, które w związku z tym stało się pułapką, która uwięzi daną osobę. Ze strategicznego punktu widzenia osoba prezentująca OCD prezentuje trzy typowe próby rozwiązań, które myśląc, że są decydujące dla problemu, faktycznie go karmią i podtrzymują.
Próbowane rozwiązania to: strategia unikania tego, co przeraża, prośba o uspokojenie i pomoc, wykonywanie rytuałów prewencyjnych, przebłagalnych i naprawczych. Interwencja terapeutyczna będzie więc koncentrować się na przerwaniu wdrażania próbowanych rozwiązań podtrzymujących dyskomfort pacjenta i systemu rodzinnego.

Jak już przewidywano, nie można nakłonić pacjenta do wyeliminowania swoich obsesji lub przerwania wykonywania czynności rytualnych poprzez racjonalne wyjaśnienia5. „lepiej” wykonać rytuał, proponując „bardziej skuteczną metodę” zaspokojenia potrzeb i osiągnięcia celu: opanowania strachu.

Następnie podąża się za logiką leżącą u podstaw symptomatologii obsesyjno-kompulsywnej, aby stworzyć kontrrytuał, który umożliwia dostęp do percepcji pacjenta i prowadzi go do uwolnienia objawów. Kontrrytuał pozwala przełamać sztywny schemat postrzegania działania uspokajającego lęk, potwierdzającego groźbę fobicznego przekonania. Dlatego rytuał (wraz z dwoma pozostałymi próbami rozwiązania) jest postrzegany jako „jedyna szansa” na stłumienie fobicznej percepcji, ale jednocześnie, właśnie dlatego, że jest realizowany w tym celu, tylko uczyni go bardziej groźnym.
Manewr będzie oczywiście dopasowany i dostosowany do pacjenta i jego problemu, a zatem nie będzie uciekał się do tych samych „receptur” interwencji stosowanych a priori, ale tworzenie spersonalizowanej interwencji, tak jak krawiec uszyłby dla osoby garnitur szyty na miarę.

dr Eleonora Campolmi (Psycholog - Oficjalny Psychoterapeuta Centrum Terapii Strategicznej)

REFERENCJE

Fragmenty kodu PHP Obsługiwane przez: XYZScripts. com