Model kliniczny

KRÓTKA TERAPIA STRATEGICZNA, MODEL GIORGIO NARDONE

Krótkie strategiczne podejście do terapii to: oparte na dowodach (Szapocznik i in., 2008, Castelnuovo i in., 2010, Gibson i in., 2016, Lock, 2002, 2009, 2010, Nardone, Salvini, 2013, Robin i in., 1994, 1999) i jest uznawany za najlepsze praktyki w przypadku niektórych ważnych psychopatologii: zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, napady objadania się, anoreksja młodzieńcza, ataki paniki, przemoc w rodzinie i zachowania antyspołeczne.
W szczególności model sformułowany przez Paula Watzlawicka i rozwinięty przez Giorgio Nardone (Krótka terapia strategiczna, Model Giorgio Nardone), a także potwierdzone empirycznie i naukowo (Nardon, 2015; Pietrabisa, Gibson, 2015; Nardone, Salvini, 2014; Castelnuovo i in. 2011; Watzlawicka, 2007; Jackson i in. 2018) na przestrzeni ponad 25 lat prowadziła, o czym świadczą liczne publikacje, które z niej powstały (zob. opatrzone bibliografią), do formułowania zaawansowanych protokołów krótkiej terapii, składających się z innowacyjnych technik budowanych ad hoc w celu odblokowania poszczególnych rodzajów utrzymywania się najważniejszych patologii psychicznych i behawioralnych (Nardone, Balbi, 2015).

Podstawą epistemologiczną wyewoluowanego modelu są radykalny konstruktywizm (E. von Glasersfeld, H. von Foerster), teoria systemów (E. von Bertalanffy), pragmatyka komunikacji (P. Watzlawick, Beavin, Jackson), logika strategiczna (J. Elster , N. Da Costa, G. Nardone) oraz współczesną teorię gier (J. von Neumann).

CZYM JEST KRÓTKA STRATEGICZNA PSYCHOTERAPIA I JAK TO DZIAŁA

Centralną konstrukcją operacyjną jest „próba rozwiązania, które karmi problem„Opracowany przez grupę badaczy MRI (Mental Research Institute) Palo Alto (1974), który później przekształcił się w system percepcyjno-reaktywny Giorgio Nardone i który identyfikuje wszystko, co jest realizowane przez osobę i / lub przez system wokół osoby do radzenia sobie z trudnością i który, powtarzany w czasie, utrzymuje i karmi trudność prowadzącą do ustrukturyzowania prawdziwego zaburzenia.
Jednak tradycja pragmatyczna i filozofia forteli jako klucz do strategiczne rozwiązywanie problemów pochwalić się starszą historią. Strategie, które wydają się nowoczesne, można odnaleźć na przykład w perswazyjnej sztuce sofistów, w starożytnych praktykach buddyzmu zen i chińskiej sztuce forteli, a także w starożytnej greckiej sztuce metysów.

Jedną z cech odróżniających krótką terapię strategiczną od tradycyjnych form psychoterapii jest to, że: pozwala opracowywać interwencje w oparciu o założone cele oraz na konkretnych cechach omawianego problemu, a nie na sztywnych i z góry przyjętych teoriach. Co więcej, każdy rodzaj patologii jest pomyślany nie jako choroba biologiczna, którą należy wyleczyć, ale jako dysfunkcjonalna równowaga, którą należy przekształcić w funkcjonalną.

Ta dysfunkcjonalność jest wspierana przez dynamikę, która sama się odżywia, a nie na podstawie pewnych cech biologicznych, ani nie jest napędzana przez niejasne impulsy zagnieżdżone w nieświadomości, ani nawet nie jako prosty wynik złego uczenia się, ale jako efekt rozdrażnienia i usztywnienia. strategii adaptacyjnych, które przeradzają się w nieprzystosowawcze lub „próby rozwiązań”, okazały się skuteczne w odniesieniu do pewnych sytuacji problemowych, które są przekształcane w to, co utrzymuje i komplikuje problem, a nie go rozwiązuje. Ale właśnie dlatego, że działają na początku, rozwiązania te stanowią podstawę wielokrotnego stosowania, aż do faktycznej konstrukcji patologii. Dlatego interwencja terapeutyczna będzie reprezentowana przez manewry zdolne do: zatrzymać takie błędne koła przynoszące efekt przeciwny do zamierzonego. Aby te manewry były skuteczne, muszą mieć na celu obalenie logiki problemu poprzez zmianę jego orientacji na rozwiązanie.

Z tego powodu strategia musi, jak uczy nas „teoria gier”, pasować do wewnętrznych reguł toczącej się gry i, jak wskazuje logika strategiczna, musi składać się z szeregu taktyk i technik specjalnie stworzonych lub dostosowanych do prowadzenia do zwycięstwa. Oznacza to analizowanie psychopatologii jako problemu do rozwiązania, a nie jako choroby do wyleczenia w biologicznym znaczeniu tego słowa.
Innym fundamentalnym aspektem krótkiej psychoterapii strategicznej, mającej na celu przełamanie specyficznej patologicznej sztywności prezentowanego zaburzenia lub problemu, jest konstrukt korygujące przeżycie emocjonalne sformułowana przez Franza Alexandra w 1946 roku na przykładzie innego wielkiego terapeuty Balinta, który opowiada w jednej ze swoich książek: Podstawowa usterka, jak jej pacjent z fobią, że nie jest w stanie wykonać salta na ziemi i dlatego cierpi z powodu strachu przed upadkiem lub utratą równowagi, nagle wyzdrowiała, gdy pewnego dnia potknęła się o dywan w swoim gabinecie i tarzała się po zmielić wspaniałe salto szybko wstając.

Konstrukt wskazuje, że zmiana terapeutyczna może zostać osiągnięta jedynie po korygujących doświadczeniach emocjonalnych, które konkretnie sprawiają, że podmiot może sobie poradzić z tym, co jego zdaniem nie jest w stanie zrobić. Ten przykład daje uznanie innej koncepcji terapeutycznej, której nauczył się od mistrzów Paul Watzlawick i Jhon Weakland, że z zaplanowane wydarzenie losowelub pomysł, że aby dokonać szybkich i konkretnych zmian terapeutycznych, konieczne są manewry komunikacyjne lub wymyślne recepty, aby stworzyć w życiu pacjenta korygujące doświadczenia, które wydawały mu się przypadkowe, podczas gdy w rzeczywistości są podstępem zaplanowanym przez terapeutę.

Rozwiązanie problemu, poprzez krótką psychoterapię strategiczną, jest zatem reprezentowane przez: strategie i sztuczki potrafią skłonić osobę do zmiany własnych prób dysfunkcjonalnych rozwiązań, a dzięki temu skłonić ją do konkretnego doświadczenia zmiany terapeutycznej, czyli sprawić, by pacjent faktycznie zmodyfikował postrzeganie tego, co zmusiło go do patologicznych reakcji. W tym kierunku wydaje się fundamentalne rozróżnienie, dla każdej formy psychopatologii, logicznych modeli dysfunkcjonalnej interakcji, które zasilają ich powstawanie i utrzymywanie się, a na tej samej linii budowanie modeli logiki strategicznej interwencji rozwiązania.

To, co prowadzono od drugiej połowy lat XNUMX. w Centrum Terapii Strategicznej w Arezzo, doprowadziło do powstania specyficzne protokoły leczenia dla większości form zaburzeń psychicznych i behawioralnych. Skuteczność i skuteczność strategii terapeutycznych i strategii tworzonych ad hoc dla różnych patologii oraz ich powtarzalność doprowadziły nas do posiadania skutecznej i empirycznej wiedzy na temat funkcjonowania tych dysfunkcyjnych równowagi. Wszystko to wyjaśnia pozornie paradoksalne stwierdzenie: rozwiązania wyjaśniają problemy.

WYNIKI SKUTECZNOŚCI I SKUTECZNOŚCI KRÓTKIEJ PSYCHOTERAPII STRATEGICZNEJ

Wyniki pokazują, że pozytywne efekty zastosowania modelu są potwierdzone w 88% przypadków leczonych z jeszcze wyższą skutecznością w przypadku zaburzeń fobiczno-obsesyjnych, gdzie sięga 95%.
Wydajność w odniesieniu do całkowitego wyzdrowienia z zaburzenia (co obejmuje trzy spotkania kontrolne) wynosi średnio 7 sesji dla całego leczenia. Jeśli natomiast weźmiemy pod uwagę eliminację zaburzenia powodującego niepełnosprawność lub ustąpienie objawów, w całej próbie zostało to osiągnięte w ciągu pierwszych 4 sesji, czyli 2/3 miesięcy od rozpoczęcia terapii.
Wyniki skuteczności protokołów leczenia:

Zaburzenia fobii i lęku (95% przypadków)
Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne (89% przypadków)
Zaburzenia odżywiania (83% przypadków)
Dysfunkcja seksualna (91% przypadków)
Zaburzenia nastroju (82% przypadków)
Zaburzenia dzieciństwa i dojrzewania (82% przypadków)
Zaburzenia uzależnienia od Internetu (80% przypadków)
Domniemana psychoza, zaburzenie borderline i osobowości (77% przypadków)

Jak można zrozumieć, fakt, że psychopatologie można zdecydowanie cierpieć i utrzymywać się latami nie oznacza, że terapia musi być równie bolesna i przedłużona w czasie . Słowami Williama Szekspira lubimy pamiętać: „nie ma nocy, która nie widzi dnia”.