COGITO ERGO SUFFRO. KIEDY MYŚLENIE ZBYT DUŻO BOLUJE

Śledzenie równowagi intelektualnej przygody człowieka na Zachodzie jest równoznaczne z prześledzeniem rozwoju racjonalności poprzez ćwiczenie wątpliwości: filozofia, nauka, psychologia — wszyscy wykorzystali zwątpienie i jego przezwyciężenie jako uprzywilejowane narzędzie badawcze i metodologiczne.
Ale co się dzieje, gdy próbujemy zastosować „cogitocentryzm” w praktyce, w życiu codziennym, w obliczu wyborów i sytuacji, które same w sobie są nieredukowalne do logiki i najbardziej żelaznego rozumowania?
Wpadamy w pułapkę, w samooszukiwanie się, w prawdziwą „psychopatologię codzienności”: łudzimy się, że możemy rozwiązać kryzys miłosny, hamletowskie zwątpienie, kluczową decyzję, polegając na uspokajającej jasności sylogizmu, lub, na przeciwległym krańcu, szukamy pewności w „prawdach objawionych”, religijnych, naukowych lub ideologicznych. Cogito z niezawodnego narzędzia staje się w ten sposób przeszkodą nie do pokonania, źródłem niepewności, jeśli nie cierpienia psychicznego, aż do przyjęcia patologicznych form.
Na tych stronach Giorgio Nardone łączy założenia teoretyczne z badaniami klinicznymi, proponując rozwiązania terapeutyczne „dostosowane do problemu” i inspirowane modelem strategicznym. W ślad za Kantem konieczna jest strategiczna „reorientacja” myśli, aby na nowo odkryć jej potencjał: zamiast uparcie szukać odpowiedzi, powinniśmy troszczyć się o lepsze formułowanie pytań.