COGITO ERGO SUFFRO. ΟΤΑΝ Η ΠΟΛΥ ΣΚΕΨΗ ΠΟΝΑΕΙ

Η ανίχνευση μιας ισορροπίας της πνευματικής περιπέτειας του ανθρώπου στη Δύση ισοδυναμεί με την αναδρομή της ανάπτυξης του ορθολογισμού μέσω της άσκησης αμφιβολίας: η φιλοσοφία, η επιστήμη, η ψυχολογία, όλες έχουν χρησιμοποιήσει την αμφιβολία και την υπερνίκησή της ως προνομιακό ερευνητικό και μεθοδολογικό εργαλείο.
Τι γίνεται όμως όταν προσπαθούμε να εφαρμόσουμε τον «κοιτοκεντρισμό» στην πράξη, στην καθημερινή ζωή, μπροστά σε επιλογές και καταστάσεις που από μόνες τους είναι μη αναγώγιμες στη λογική και στον πιο σιδηρό συλλογισμό;
Πέφτουμε σε μια παγίδα, σε μια αυταπάτη, σε μια πραγματική «ψυχοπαθολογία της καθημερινότητας»: αυταπατόμαστε ότι μπορούμε να λύσουμε μια κρίση αγάπης, μια αμλητική αμφιβολία, μια κρίσιμη απόφαση βασιζόμενοι στην καθησυχαστική σαφήνεια του συλλογισμού. ή, στο αντίθετο άκρο, αναζητούμε βεβαιότητα σε «αποκαλυμμένες αλήθειες», θρησκευτικές, επιστημονικές ή ιδεολογικές. Από αλάνθαστο εργαλείο, το cogito μετατρέπεται έτσι σε ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο, μια πηγή αβεβαιότητας, αν όχι ψυχολογικής οδύνης, μέχρι το σημείο να προσλαμβάνει παθολογικές μορφές.
Σε αυτές τις σελίδες, ο Giorgio Nardone συνδυάζει τις θεωρητικές προϋποθέσεις με την κλινική διερεύνηση, προτείνοντας θεραπευτικές λύσεις «προσαρμοσμένες στο πρόβλημα» και εμπνευσμένες από το στρατηγικό μοντέλο. Στον απόηχο του Καντ, είναι απαραίτητο να «αναπροσανατολίσουμε» στρατηγικά τη σκέψη για να ανακαλύψουμε ξανά τις δυνατότητές της: αντί να ψάχνουμε πεισματικά για απαντήσεις, θα πρέπει να μας απασχολεί η καλύτερη διατύπωση των ερωτημάτων.