Το πιο λεπτό βάσανο της τρίτης χιλιετίας είναι η μοναξιά, αλλά αυτό είναι ταυτόχρονα τόσο μισητό όσο και αγαπητό. Πολλοί το αποφεύγουν σαν να είναι η χειρότερη από τις λοιμώξεις, άλλοι το λαχταρούν και το αναζητούν ως το μονοπάτι προς την προσωπική ανύψωση. Ωστόσο, η σύγχρονη κοινωνία ζει στο παράδοξο της δημιουργίας ολοένα και μεγαλύτερης επαφής μεταξύ των ατόμων, αλλά ταυτόχρονα όλο και μεγαλύτερη αποστασιοποίηση: το «να νιώθεις μόνος» έχει μετατραπεί από αντικειμενικά σε κατάσταση απομόνωσης σε αυτήν την κατάσταση του νου, ακόμη και όταν βρίσκεστε ανάμεσα σε πολλούς ανθρώπους ή όταν είστε σχεδόν υπερσυνδεδεμένοι με ολόκληρο τον κόσμο.

Αν είναι αλήθεια ότι η μοναξιά μπορεί να θεωρηθεί ως σταυρός ή ως απόλαυση, είναι προφανές ότι για πολλούς είναι σταυρός ενώ για λίγους είναι απόλαυση. Είναι επίσης αλήθεια ότι οι πιο «μοναχικοί» είναι αυτοί που προσπαθούν απεγνωσμένα να ξεφύγουν από τη μοναξιά, ενώ αυτοί που ξέρουν να είναι μόνοι ξέρουν να είναι καλύτεροι με τους άλλους και επομένως δεν υποφέρουν από μοναξιά.

Ο Σενέκα έγραψε «Το δοκίμιο είναι αρκετό από μόνο του» όχι επειδή θέλει να είναι μόνος του, αλλά επειδή θέλει να είναι παρέα μόνο με τους ανθρώπους που είναι πραγματικά σημαντικοί για αυτόν, επιλέγοντάς τους πολύ προσεκτικά. Πολύ λίγοι, όμως, είναι οι άνθρωποι που καταφέρνουν να φτάσουν σε αυτό το επίπεδο «επιχειρησιακής επίγνωσης», η συντριπτική πλειοψηφία αδυνατεί να διαχειριστεί εποικοδομητικά τη μοναξιά αλλά την υποφέρει ως πρόταση ή καταδίκη.