KIEDY DIAGNOZA „WYMYŚLA” CHOROBĘ

Cel – artykuł ten rozwija się z konstruktywistycznego założenia, że ​​nasza rzeczywistość jest obliczeniem, a nie reprezentacją. Stanowi konstruktywną krytykę sztywnych klasyfikacji psychopatologicznych stosowanych w zdrowiu psychicznym, które ostatecznie tworzą uwarunkowaną, samopotwierdzającą się rzeczywistość.

Projekt/metodologia/podejście - Proponuje przedstawienie podejścia, które odchodzi od tradycyjnej sztywnej kategoryzującej definicji zaburzeń psychicznych, do perspektywy konstruktywistycznej, która traktuje problemy człowieka jako dysfunkcjonalne systemy percepcji i reakcji na rzeczywistość.

Ustalenia — zawiera literaturę, która pokazuje, w jaki sposób ludzie używają narzędzi interpretacyjnych, aby uporządkować i zdefiniować otaczający ich świat, ale najczęściej zapominają, że wszystkie ich klasyfikacje, teorie, testy itd. są jedynie ludzkimi wynalazkami. Przedstawia różne wyróżniające się badania naukowe, które dowodzą, że osoby obdarzone mocą diagnozowania zdrowia psychicznego lub szaleństwa często są uwięzione we własnych teoriach i wynikającej z nich praktyce diagnostycznej.

Oryginalność/wartość - W artykule wysuwa się potrzebę zastąpienia sztywnego modelu deterministycznego elastycznym i samokorygującym konstruktywno-strategicznym modelem wiedzy i interwencji, który gwarantuje rzeczywistą skuteczność i skuteczność terapii.