Voedselstoornissen

Behandeling van eetstoornissen: braaksyndroom

voedselstoornissen

Tegenwoordig zien we meer en meer de toename van de frequentie van eetstoornissen, in hun verschillende uitdrukkingen en onder deze, één in het bijzonder, lijkt erg bizar en verontrustend.
Dit is het geval van een jonge vrouw van 25, erg mooi en verleidelijk, die naar de eerste sessie komt en zegt dat ze eet en braakt, alsof ze is ontvoerd door een demon, door een duistere kracht die haar overweldigt. Hij zegt dat hij, als hij eet, het onstuitbare verlangen voelt om vol te raken, totdat hij voelt barsten, en dan naar de badkamer rent om over te geven. Hij heeft geprobeerd zich in te houden, maar zijn pogingen zijn tot nu toe niet gelukt. De drang om te eten en te braken is te sterk. Hij zou graag van dit probleem af willen, maar hij kan het niet. Ze omschrijft zichzelf als "boulimisch".
Steeds vaker krijgen patiënten diagnoses toegeschreven, gebruiken ze psychiatrische terminologie, misschien na raadpleging van internet, zonder precies te weten wat het is. Kunnen we in deze gevallen over boulimia praten? De DSM, statistische en diagnostische handleiding, sluit zich bij deze definitie aan. De eetbuien gevolgd door zelfopgewekt braken maken deel uit van de zogenaamde "boulimia nervosa" en "anorexia nervosa" in het type met eetbuien en eliminatiegedrag.

Voor Brief Strategische Therapie liggen de zaken echter anders. Gezien de ineffectiviteit van de behandelingen die gewoonlijk worden gebruikt voor anorexia en boulimia die worden toegepast bij patiënten die eten en braken, heeft de "onderzoeksinterventie", uitgevoerd door Giorgio Nardone en zijn medewerkers, geleid tot de ontdekking van de zogenaamde "Overgeven syndroom" (Nardone, Verbitz, Milanees, 1999). De gebruikte onderzoeksmethode is wat Kurt Lewin "onderzoek - actie" heeft genoemd, waarvan het uitgangspunt is "weten door te veranderen". En het is op deze lijn dat werd ontdekt dat eten en braken een specifieke stoornis is, een echte dwang, een ritueel dat gebaseerd is op het zoeken naar extreem genot.

Dit is een van de pathologieën die de validiteit het meest bevestigen van een fundamentele constructie van korte strategische therapie, het concept van een poging tot oplossing die in het probleem verandert. In het begin is braken de oplossing, wat een manier is om te eten zonder aan te komen. Door de herhaling ervan wordt de volgorde van eten en braken echter een steeds aangenamer ritueel. Laborit, Nobelprijs voor de Biologie, laat ons zien hoe elk soort gedrag, als het een bepaald aantal keren wordt herhaald, een connotatie van intens genot kan krijgen. Het probleem verandert met betrekking tot de oorspronkelijke vorm, van de poging om het gewicht te beheersen (dat een anorexia- of boulimia-matrix kan hebben), het gaat over in een echte onstuitbare dwang. Eten en overgeven is een pervers genot dat niet kan worden verzaakt, zoals de patiënt zegt: "Het is te lekker!"
Bovendien, als we stoppen om de structuur van de stoornis te analyseren, merken we op dat deze wordt gekenmerkt door een prikkelende fase, waarin mentaal wordt geanticipeerd op de eetbui, een consumptiefase, waarin een grote hoeveelheid voedsel wordt ingeslikt om te vullen, en eindelijk een ontlaadfase, waarin we vrij zijn. En waar herinnert het ons aan? Ik stel me voor dat het duidelijk is dat deze reeks isomorf is met de seksuele, de handeling van eten en braken is een echt erotisch ritueel. In therapie stemmen we af op de prettige beleving die de dwang kenmerkt en gebruiken we de analogie die eten en braken associeert met de "geheime minnaar", altijd beschikbaar en toegankelijk. Het is door middel van suggestieve taal dat we de patiënt vastleggen die voelt dat ze tegenover een therapeut staat die anders is dan alle anderen, een expert in het functioneren van het probleem.

Stap uit de val
Op dit punt moeten we gewoon doorgaan met de interventie, we doen het met behulp van de intervaltechniek (Nardone, 2003) en we schrijven de jonge vrouw voor: "Vanaf nu totdat we elkaar weer ontmoeten, ben je vrij om te eten en over te geven als vaak als je wilt zonder enige beperking, eet wat je wilt zoveel als je wilt. Wanneer je zo vol raakt dat je op het punt staat te barsten en wilt rennen om over te geven, stop je, kijk je op je horloge en wacht je een uur, de exacte tijd, noch een minuut ervoor, noch een minuut later, ren dan en ga overgeven , vermijd het eten of drinken van iets in dit bereik. Dus ik vraag je niet om het niet te doen, maar ik vraag je om het heel precies te doen, zodat wanneer de demon je overneemt, je zoveel mogelijk eet, eet, eet en nog eens eet, totdat je voelt jezelf bijna barsten, op dat moment stop je en wacht je een uur”.

Wat is het effect van dit recept? Het is meestal storend, als we ze ertoe kunnen brengen om het te doen, wordt de verstoring meestal afgebroken. De patiënt komt terug en stelt dat eten en braken een uur later niet meer hetzelfde zijn. Het gevoel verandert van aangenaam naar onaangenaam. We hebben plezier in marteling veranderd. Door een overtuigingswerk, waarvan het communicatieve en relationele vermogen van de therapeut van fundamenteel belang is, wordt de patiënte begeleid om een ​​variatie op haar eet- en braakritueel uit te voeren: het braken een uur na de eetbui uitstellen. De strategie beïnvloedt met name het aangename verloop door een tijdsinterval tussen de verbruiksfase en de ontlaadfase in te lassen. De temporele volgorde van het ritueel wordt onderbroken en op deze manier wordt zijn onstuitbare plezier veranderd. Stel je voor dat je met je partner bent en wanneer je je maximale plezier hebt, stop je en zeg je: "Over een uur beginnen we opnieuw" ... het is niet meer hetzelfde, toch?

Zodra deze verandering is bereikt, zal de patiënt worden begeleid om het interval meer en meer te vergroten: de strategie houdt in dat eerst het interval van één uur wordt voorgeschreven, dan twee uur en vervolgens wordt overgegaan naar drie uur tot vier uur. Zo wordt de dwang gedoofd. Bovendien komt de patiënt, uit angst om aan te komen, spontaan de hoeveelheid ingenomen voedsel verminderen. Met één enkele techniek worden twee resultaten verkregen. We gebruikten de list om "de vijand naar de zolder te laten gaan en de ladder te verwijderen" (Nardone, 2003).
Door deze strategie wordt de jonge vrouw, zoals in de meeste gevallen gebeurt, ontgrendeld: het percentage succes, behaald bij de Strategisch Therapie Centrum van Arezzo en van Aangesloten centra aanwezig in Italië en over de hele wereld, meer dan 80%, de therapeutische verandering vindt plaats in een korte tijd, van 3 tot 6 maanden (Nardone, 2013).

In de woorden van Arthur Clarke: "Een zeer geavanceerde technologie in zijn effecten is niet anders dan magie".

Dr. Elena Boggiani (Officiële psycholoog-psychotherapeut van het Centrum voor Strategische Therapie)

REFERENTIES

PHP-codefragmenten Aangedreven door : XYZScripts.com