DE KUNST VAN HET LIGEN TEGEN JEZELF EN ANDEREN

"Er worden geen leugens verteld!" Hoe vaak hebben onze ouders ons hieraan herinnerd? Wie heeft er nog nooit voorgoed tegen familie of vrienden gelogen? Hoeveel van ons hebben nooit gezwegen over bepaalde ongemakkelijke of onuitsprekelijke geheimen van onze partner of, integendeel, een eeuwige en onrealistische liefde gezworen? "In de liefde is oprechtheid gevaarlijk in kleine doses, in grote doses is het dodelijk", zei Oscar Wilde. Kortom, absolute oprechtheid is een vrome illusie. We liegen de hele tijd, en vooral tegen onszelf, onszelf ervan te overtuigen dat de werkelijkheid niet is zoals ze is, maar zoals we zouden willen dat ze is.
Aan deze kant van elk moralisme en het vermijden van een rigide logisch of ethisch contrast tussen "waar en" onwaar ", moet de leugen niet in absolute termen worden veroordeeld, maar alleen in zijn frauduleuze of criminele manifestaties: liegen is niet alleen een fysiologisch waarnemingsproces, maar een intrinsiek gedrag in elke vorm van communicatie - affectief, professioneel, politiek - waarvan we ons bewust moeten worden en het potentieel moeten benutten.
Giorgio Nardone stelt een realistische en pragmatische houding voor, waarbij een leugen altijd moet worden beoordeeld in het licht van de omstandigheden, bedoelingen, doelstellingen en effecten. Ieder van ons zou de "kunst van het liegen" moeten leren, de trucs en de juiste toepassing ervan moeten kennen, en het in een belangrijke relationele hulpbron moeten veranderen. Ja, dan zullen we in staat zijn om sereen en in de ware zin van het woord toe te geven dat we een leugen hebben verteld "voor een goed doel". Die van ons en die van anderen.