Beheer psychische reacties op terrorisme

Helaas wordt het nieuws over terroristische aanslagen steeds frequenter en actueler, denk maar terug aan een paar dagen geleden om het bloedbad bij het concert in Manchester en de aanval op London Bridge voor onze ogen te zien.

Elke dag leven we nu in angst om nieuws over nieuwe aanvallen te horen en het leven van alledag is soms zwaar, in sommige gevallen zelfs provocerend paniekreacties zelfs in situaties die ooit als neutraal werden ervaren, zoals in het geval van het valse bomalarm in ons Turijn, waar een echt ongevaarlijke stimulus paniek veroorzaakte in de menigte met veel verwondingen tot gevolg.

We worden geconfronteerd met een oorlog waarin de vijand "onder ons" is, vaak geïntegreerd in onze samenleving, geboren en getogen in ons Europa, niet gemakkelijk te identificeren en dit alles vergroot ons gevoel van hulpeloosheid, angst en verlies alleen maar. Juist op dit kenmerk steunt het terrorisme, en ook duidelijk op de onvoorspelbaarheid van de aanslagen.

In de afgelopen jaren zijn we steeds meer blootgesteld aan dergelijke gebeurtenissen en dit maakt dat we er een meemaken beangstigend gevoel van controleverlies, in een samenleving waar in plaats daarvan de zoektocht naar bijna totale controle op het hoogste niveau wordt nagestreefd;

de zekerheid van het kunnen beheersen van de werkelijkheid heeft altijd centraal gestaan ​​in de behoeften van de mens, juist vanwege het feit dat wat we niet kunnen beheersen angst en angst veroorzaakt. Met de woorden van Popper: "De mens wordt geboren met de neiging om regelmaat te zoeken in de opeenvolging van gebeurtenissen die hem omringen en waarbij hij betrokken is".

Om nog maar te zwijgen van degenen die zulke verschrikkelijke gebeurtenissen van dichtbij hebben meegemaakt en op wonderbaarlijke wijze ongedeerd zijn ontsnapt; in deze gevallen kunnen gevoelens van woede, pijn en angst erg belangrijk en invaliderend zijn. We leven meer en meer in een "gepantserde realiteit", waarin diegene die voorheen momenten van vrije tijd waren of gewoon momenten van leven voor ons allemaal, vandaag super beschermde situaties blijken te zijn (of op zijn minst als zodanig worden beschouwd), waar de aanwezigheidsmassa van strijdkrachten en controles ons enerzijds enorm geruststelt, maar anderzijds niets anders doet dan bevestigen naar onze mening het potentiële gevaar van de situatie waarin we ons bevinden.

Maar hoe kunnen we onze reacties op deze verschrikkelijke gebeurtenissen adaptief beheren als we erbij betrokken zijn geweest of als de gedachte alleen al ze te hebben gezien, ons pijn doet en ons beperkt? Op strategisch niveau kunnen we algemene indicaties van primair belang geven:

• Vermijd vermijden: wanneer we helaas op een onvoorspelbare manier worden getroffen door zulke sterke gebeurtenissen of we ervaren ze via televisie en journalistiek nieuws, is het vaak vanzelfsprekend voor ons (wat op strategisch gebied wordt gedefinieerd als een poging tot oplossing) om situaties te vermijden die we geloven zijn riskant. We kunnen bijvoorbeeld beginnen met reizen op te geven, drukke plaatsen en concerten te vermijden, en zo een situatie te creëren die ons op dit moment beschermend is, maar die in werkelijkheid niets anders doet dan ons gevoel van angst en angst op de lange termijn vergroten.
  De eerste vermijding doet niets anders dan de weg vrijmaken voor volgende vermijdingen, totdat ons leven echt ongeldig wordt verklaard, en bovendien de logica volgt waarop terrorisme is gebaseerd (terreur verspreiden onder mensen en ons niet op een vrije manier laten leven).

• Omgaan met angst: de angst in het gezicht wordt moed, de vermeden angst wordt paniekangst. Na dergelijke gebeurtenissen is een van de mogelijke reacties om in angst vast te blijven zitten en deze niet onder ogen te zien vanwege de angst om weer ziek te worden. Maar in dit geval is de truc om jezelf een dagelijkse ruimte te gunnen waar je alle ervaren angst kunt ervaren, de vijand in het gezicht kunt kijken om de strijd te winnen en zo in staat bent te ervaren wat we het "paradox-effect" noemen, dus des te meer Ik noem mijn angsten hoe meer deze verdwijnen, of raak de geest aan om hem te zien verdwijnen. Met andere woorden, de oude strategie van "het vuur doven door hout toe te voegen" wordt gebruikt, hoe meer ik de angst voed, hoe meer de geest weigert dit te doen en mijn organisme remt elke psychosomatische reactie van opwinding en ontspant, als bij toverslag .
• Geniet van de pijn: de pijn die wordt gevoeld voor het verlies van een dierbare of voor het ervaren van een risicovolle situatie voor ons leven kan heel sterk en bijna ondraaglijk zijn. De persoon zou het heel vaak willen annuleren, vermijden, doen alsof hij het niet hoort, maar dit doet niets anders dan de duur verlengen en de intensiteit verhogen.
  In de woorden van Robert Frost "als je eruit wilt moet je er doorheen", Dat wil zeggen, het is noodzakelijk om jezelf dagelijks onder te dompelen in de ervaren pijn, om het een precieze ruimte te geven, om ervoor te zorgen dat het kan stromen, decanteren, verzwakken.
  Een reis die soms heel pijnlijk, maar noodzakelijk is, om ervoor te zorgen dat onze geest niet "bevroren" blijft, vastzit in die situatie, en in plaats daarvan verder kan gaan, het trauma kan overwinnen, er geleidelijk afstand van kan nemen. Alleen zo kan het heden weer sereen geleefd worden en komen we er soms zelfs sterker uit dan voorheen.
• Kanaliseer de woede: woede is ook een veel voorkomende emotie bij terroristische gebeurtenissen. Woede voor de mensen die het slachtoffer waren, woede jegens de aanvallers wiens logica we niet begrijpen, woede zelfs alleen maar omdat we ons niet langer vrij voelen om ons dagelijks leven te leiden. De gevoelde woede kan soms invaliderend zijn en tot negatieve resultaten leiden, maar integendeel, het kan een krachtige hefboom voor verandering zijn, die, indien goed gekanaliseerd, ons ertoe kan brengen onszelf te verbeteren. Het is daarom noodzakelijk om de gevoelde woede af te voeren, een uitlaatklep te geven aan deze soms storende emotie, om de controle terug te krijgen en er beter uit te komen.

De trauma's en wonden voor ieder van ons, evenals de manier waarop mensen op dergelijke gebeurtenissen reageren, vormen een soort cognitieve uitdaging. De uitkomsten van deze traumatische situaties kunnen in feite variëren van verschillende soorten stoornissen (de meest voorkomende zijn paniekstoornis en posttraumatische stressstoornis, waarvoor verschillende therapeutische behandelprotocollen nodig zijn), tot een terugkeer naar de normaliteit, tot zelfs een toename van vaardigheden en persoonlijke veiligheid.

Vaak spreken we in het laatste geval van weerstand, maar vanuit ons gezichtspunt is er in dit geval een verdere stap voorwaarts, waarbij weerstand veerkracht wordt, d.w.z. de persoon weerstaat niet alleen de schokken van het leven maar komt er zelfs meer uit. sterk en met een betere adaptieve balans.

Het beheren of overwinnen van een moeilijkheid evolueert niet altijd in een ontwikkelingstraject, sommige mensen kunnen vast komen te zitten in angst of vast komen te zitten in woede en pijn; het verschil wordt veerkracht genoemd. Met andere woorden, het vermogen om een ​​kritieke gebeurtenis te weerstaan, maakt ons veerkrachtig, maar het vermogen om de negatieve energie die ons overweldigde te gebruiken om het om te zetten in nieuwe levensenergie maakt ons veerkrachtig.

Het positieve nieuws is dat dit belangrijke kenmerk, dat niet alle individuen lijken te hebben, niet bij de geboorte is geërfd: men kan veerkrachtig worden dankzij de combinatie van persoonlijke kenmerken en de specificiteit van de context, die deze in combinatie produceren.

Veerkracht komt voort uit wat we "adaptieve flexibiliteit" noemen, dat wil zeggen het vermogen om kwetsbaarheid en de ervaren emoties te accepteren, verder te gaan dan rationeel lineair denken en niet-ordenende logica's aan te nemen die ons in staat stellen om onszelf zacht te maken en te voorkomen dat we breken (Nardone, 2013) .

Tot slot willen we de woorden van Martin Luther King opnemen "je bent misschien niet verantwoordelijk voor de situatie waarin je je bevindt, maar je wordt wel verantwoordelijk als je niets doet om het te veranderen'.

Dr. Francesca Luzzi (officieel psycholoog-psychotherapeut van het Centrum voor Strategische Therapie)

Bibliografie:
Amaut, M. (2003). La Veerkracht: Surmonter le traumatismes.Parijs: Nathan Université.
Cagnoni F., Milanese R. (2009), Het verleden veranderen. Ponte alle Grazie, Milaan.
Casula, C. (2012). De kracht van kwetsbaarheid: veerkracht gebruiken om tegenslag te overwinnen. Franco Angeli, Milaan.
Cyrulnik, B., Malaguti, E. (eds) (2005). Weerbaarheid opbouwen. De positieve reorganisatie van het leven en het creëren van betekenisvolle banden. Erickson, Trente.
Meringolo P., Chiodini M. (2016) Mogen de tranen parels worden. Ponte alle Grazie, Milaan.
Nardone, G. (2003). Je eigen tijger berijden. Ponte alle Grazie, Milaan.
Nardone G. (2007), Verander ogen raken het hart. Ponte alle Grazie, Milaan.
Nardone, G., Balbi, E. (2008). Zeil de zee zonder medeweten van de lucht. Ponte alle Grazie, Milaan.
Nardone, G. (2009). Zakelijke strategische probleemoplossing.Ponte alle Grazie, Milaan.
Nardone G. (2013), psychotrap, Ponte alle Grazie, Milaan.
Watzlawick P., Beavin J., Jackson DD (1971), De pragmatiek van menselijke communicatie. Astrolabium, Rome.
Watzlawick P., Nardone G. (onder redactie van) (1997), Korte strategische therapie. Uitgeverij Raffaello cortina, Milaan.
Trabucchi P. (2007), ik verzet me, dus ik ben, Corbaccio, Milaan.