COGITO ERGO SUFFRO. WANNEER TE VEEL DENKEN SCHETST

Het vinden van een evenwicht tussen het intellectuele avontuur van de mens in het Westen staat gelijk aan het nagaan van de ontwikkeling van rationaliteit door het uitoefenen van twijfel: filosofie, wetenschap, psychologie, ze hebben allemaal gebruik gemaakt van twijfel en het overwinnen ervan als een bevoorrecht onderzoeks- en methodologisch instrument.
Maar wat gebeurt er als we 'cogitocentrisme' in de praktijk proberen toe te passen, in het dagelijks leven, in het licht van keuzes en situaties die op zichzelf niet te herleiden zijn tot logica en de meest ijzersterke redenering?
We lopen in de val, in een zelfbedrog, in een echte "psychopathologie van het dagelijks leven": we houden onszelf voor de gek dat we een liefdescrisis, een Hamletische twijfel, een cruciale beslissing kunnen oplossen door te vertrouwen op de geruststellende helderheid van het syllogisme, of, in het andere uiterste, zoeken we zekerheid in "geopenbaarde waarheden", religieus, wetenschappelijk of ideologisch. Van een onfeilbaar instrument verandert het cogito zo in een onoverkomelijk obstakel, een bron van onzekerheid, zo niet psychisch lijden, tot het punt dat het pathologische vormen aanneemt.
Op deze pagina's combineert Giorgio Nardone de theoretische vooronderstellingen met het klinische onderzoek, en stelt therapeutische oplossingen voor "aangepast aan het probleem" en geïnspireerd door het strategische model. In het kielzog van Kant is het noodzakelijk om het denken strategisch te 'heroriënteren' om zijn potentieel te herontdekken: in plaats van koppig naar antwoorden te zoeken, zouden we ons moeten bekommeren om het beter formuleren van de vragen.