Fobia, Psychoterapia

Strach przed strachem: terapia napadów paniki

„Podstępy nadziei są tak samo nieskuteczne, jak argumenty rozumu” (Cioran, 1993), kiedy serce bije dziko, oddech staje się ciężki, ciało wydaje się być przecinane prądem wysokiego napięcia, a umysł biegnie szybko, patrząc o rozwiązanie tych uczuć, których nie można wyjaśnić. Potrzeba pomocy i ochrony, a także próba ucieczki z sytuacji, w której chcesz ją tylko zatrzymać, uniemożliwiają jakąkolwiek próbę kontrolowania siebie i swoich reakcji. Nagle wszystko się kończy, pozostawiając to samo uczucie zniszczenia wywołanego przez tsunami, w tym przypadku psychologicznym. Aż do następnego razu. Właśnie przeszliśmy się w paraliżującym strachu; ten, który przeraża, ten, który unicestwia. Ale jak to się dzieje, że z naturalnego strachu można zbudować prawdziwe zaburzenie, którego człowiek nie może się pozbyć? Strach, jako nasz dar natury, pojawia się przed i po wszystkim, zmuszając nas do działania w oczekiwaniu na ten sam umysł, z szybkością i precyzją. Jednocześnie, właśnie ze względu na opisane cechy, kiedy nas atakuje, niszczy całą resztę, a rozum jest rozbity, strach przerasta sam siebie i staje się ograniczeniem z wielkiego zasobu; wpada w panikę.

Panika rozumiana jako zaburzenie psychiczne jest współczesną kategorią diagnostyczną, choć charakterystyczna reakcja jako reakcja na warunki skrajnego zagrożenia, czyli zdefiniowana „panika lękowa”, jest najbardziej archaiczną z emocji. WHO (Światowa Organizacja Zdrowia), w 2000 roku określił lęk napadowy jako najważniejszą istniejącą chorobę, dotykającą 20% populacji. Z perspektywy nozograficznej w DSM (Podręcznik diagnostyczno-statystyczny zaburzeń psychicznych), ataki paniki zostały sprzecznie włączone do kategorii zaburzeń lękowych.
Natomiast z operacyjnego punktu widzenia wydaje się, że to nie lęk wyzwala lęk, ale lęk wyzwala fizjologiczną reakcję lęku, który narasta wraz z nasileniem percepcji indywidualnego zagrożenia, przekształcając się w ten sposób. z funkcjonalnej utraty mechanizmu aktywacji kontroli. Zgodnie z tą logiką, jeśli pobudzenie lęku jest efektem percepcji bodźców wewnętrznych lub zewnętrznych wobec organizmu, uprzywilejowanymi sposobami leczenia staje się zarządzanie i transformacja spostrzeżeń, które aktywują reakcje podmiotu w momentach kryzysowych, podczas gdy klasyfikacja napadów paniki wśród zaburzeń lękowych prowadzi do zniekształcenia obserwacji i oceny zaburzenia, wskazując jako najbardziej adekwatne rozwiązanie samej terapii lekami hamującymi lęk. Nie jest przypadkiem, że pierwszym fałszywie pozytywnym w diagnozie paniki jest właśnie zaburzenie lękowe uogólnione, w którym w rzeczywistości brakuje całkowitej utraty kontroli typowej dla paniki; stan alarmowy jest stały, ze wzrostem parametrów fizjologicznych, które jednak nie osiągają przechyłu.

Z etiologicznego punktu widzenia, chociaż naprawdę rygorystyczną metodologię zrozumienia, jak działa patologia, reprezentuje rodzaj rozwiązania terapeutycznego zdolnego do jej rozwiązania, przez większość czasu perspektywa pozostaje tradycyjna, która poszukuje w przeszłości przyczyn obecny problem. Jednak podczas ataku paniki osoba jest przerażona własnymi uczuciami lęku przed zagrażającym bodźcem, z którym będzie próbował walczyć, jak zobaczymy, zwiększając je w ten sposób; skutek staje się więc przyczyną. Zmiana terapeutyczna może nastąpić jedynie w ramach obecnej dynamiki utrzymywania się problemu, działając w ten sposób na sposób, w jaki jednostka postrzega zagrażające bodźce i reagując na nie, zamiast nimi funkcjonalnie zarządzać, jest przytłoczona. Przedmiotem badań jest interakcja organizmu z jego rzeczywistością, na którą reaguje, modyfikując ją i będąc przez nią modyfikowaną. Panika jest definiowana przez wielu jako najbardziej ekstremalna forma lęku, która, jeśli poniżej pewnego progu stanowi zasób, który pozwala zaalarmować organizm o niebezpiecznych sytuacjach, powyżej tej granicy staje się patologiczna. Jest kilka sytuacji, w których dreszcz strachu ogarnia osobę w swoje cewki, ale działająca struktura błędnego koła, które tworzy i utrzymuje sam strach, jest podobna, aż do paniki.

Analizując najczęstsze reakcje na odczuwanie intensywnego strachu, możemy zaobserwować pewne ciągłe redundancje u różnych osób i sytuacji:

a) Próba unikania lub unikania tego, co przeraża, co sprawia, że ​​czuje się coraz mniej zdolny do stawienia czoła temu potworowi, który w umyśle tych, którzy się boją, przybiera coraz bardziej gigantyczne rozmiary
b) poszukiwanie pomocy i ochrony, co sprawia, że ​​na miejscu czujemy się bezpiecznie, ale wtedy, nawet jeśli nam się uda, będzie to tylko bufor, który zadziała do następnego razu.
Dzieje się tak dlatego, że w obliczu strachu ma miejsce swego rodzaju delegacja na drugiego człowieka, który jako indywidualna percepcja może być egzorcyzmowany tylko i wyłącznie przez tych, którzy go odczuwają;
c) nieudana próba kontrolowania własnych reakcji fizjologicznych, która paradoksalnie powoduje utratę kontroli, co powoduje jeszcze większe wzburzenie.

Powtarzanie w czasie tego typu interakcji wzmaga odczuwanie lęku, prowadząc do rozdrażnienia parametrów fizjologicznych, które aktywują się naturalnie w obecności zagrażających bodźców, aż do wybuchu paniki. Jeśli wręcz przeciwnie, uda się przerwać te dysfunkcjonalne interakcje, strach mieści się w granicach funkcjonalności (Nardone, 1993, 2000, 2003). To ostatnie stwierdzenie było samą hipotezą, z której… George'a Nardone'a i współpracowników, podjęli pierwsze kroki w celu opracowania konkretnych protokołów interwencji: jeśli unikanie, prośba o pomoc i nieudana próba kontroli są naprawdę tym, co przekształca reakcję strachu w panikę, to upewnij się, że osoba cierpiąca na to zaburzenie przerywa takie skrypty reakcji. doprowadzić do wygaśnięcia zaburzenia. W 1987 r. przeprowadzono pierwsze zastosowanie specyficznego protokołu terapeutycznego dla ataków paniki z agorafobią, opartego na strategicznej sekwencji podstępów terapeutycznych, które stworzyły zaplanowane zdarzenia losowe, które doprowadziły badanych najpierw do doświadczenia korygującego doświadczenia emocjonalnego, a następnie stopniowo wystawienie na przerażające sytuacje, dotknięcie nabytych nowych umiejętności.

La pierwsza interwencja badawcza opublikowane w 1988 r. (Nardone, 1988) stanowiły kamień milowy wszystkich prac nad paniką rozwijanych do tej pory w kolejnych dekadach, wykazując jej niezwykłą skuteczność i skuteczność terapeutyczną w przełamywaniu sztywności dysfunkcjonalnego fobii-obsesyjnego systemu percepcyjno-reaktywnego. Obecnie opracowane, a więc przetestowane i sprawdzone leczenie terapeutyczne stanowi „najlepszą praktykę” w terapii napadów paniki, spełniając wszystkie kryteria ustalone, aby móc ocenić z epistemologicznego i empirycznego punktu widzenia wiarygodność naukową oraz zastosowanie modelu interwencji terapeutycznej. W szczególności:
- uzyskane zmiany terapeutyczne utrzymują się w czasie, a możliwość nawrotów zaburzenia jest ograniczona do minimum; jako dowód tego badania eksperymentalne przeprowadzone z grupą kontrolną i randomizowanymi próbkami, nagrania wideo procesów terapeutycznych oraz porównanie z innymi technikami terapeutycznymi, tj. oceny zarówno jakościowe, jak i ilościowe (skuteczność);
- strategia terapeutyczna daje rezultaty w rozsądnie krótkim czasie, miesiącach, a nie latach, w przeciwnym razie zmiana może być efektem zdarzeń losowych (skuteczność);
- techniki terapeutyczne i ich proces mogą powielać wyniki dotyczące różnych tematów prezentujących tę samą patologię (powtarzalność); - podczas aplikacji skutki każdego pojedynczego manewru terapeutycznego można przewidzieć w całej sekwencji modelu (przewidywalność);
- model i wszystkie jego techniki są stale nauczane i przekazywane innym kolegom, aby poprzez ich zastosowanie mogli uzyskać podobne wyniki (przepuszczalność). Początkowo manewry odblokowujące działały poprzez blokowanie prośby o pomoc i ochronę poprzez restrukturyzację mającą na celu wytworzenie większego strachu, który hamował obecny, wznawiając obserwację, że większy strach jest na zakrętach, a ci, którzy go słyszą, często się wycofują. odwagę nawet w najbardziej niesprzyjających warunkach. Aby działać na zachowanie unikające, opracowano szereg sugestywnych zaleceń, które mogą odwrócić uwagę podmiotu podczas ekspozycji na sytuacje, których się obawia (kontrunikanie), takie jak przepis na piruet i jabłko (Nardone, 1993; 2003). Wreszcie, aby przerwać próbę stłumienia własnych reakcji, wymyślono „dziennik”, który jest swego rodzaju pozornym monitorowaniem epizodów paniki, ale w rzeczywistości mającym na celu wytworzenie emocjonalnego dystansu.

To, wychodząc od spostrzeżenia, że ​​gdy podmiot reaguje na przerażającą sytuację popychaną przez jakiś powód lub bodziec, który go od niej odwraca, działa bez zastanowienia i dopiero potem uświadamia sobie, co udało mu się zrobić. Badania nad neurofizjologią paniki (Nardone, 2003; 2016) uwypukliły następnie dwa podstawowe procesy zachodzące podczas ataku paniki: z jednej strony percepcja fobiczna obejmuje układ limbiczny (ciało migdałowate, hipokamp, ​​miejsce sinawe, podwzgórze... ), która reaguje w tysięcznych sekund natychmiast przekazując odpowiedź peryferiom, aktywując reakcję „uciekaj albo walcz” (albo uciekam albo walczę), do której obecnie dodano „zamrożenie” dzięki stymulacji układu autonomicznego układ nerwowy, w szczególności część współczulna.
Z drugiej strony, po tysięcznych sekundach odczucie dociera do kory, która jest odpowiedzialna za świadomą ocenę bodźców zewnętrznych i moduluje świadome zachowania; aby ciało migdałowate zareagowało na reakcje lękowe, przyśrodkowa kora przedczołowa musi zostać dezaktywowana.

Problem pojawia się, gdy współczesny umysł, a więc kora mózgowa, myli opisany zdrowy mechanizm z czymś niebezpiecznym, realizującym się poza jego kontrolą, a tym, co najbardziej przeraża, zaczyna być już nie sam strach, ale reakcja utraty. organizmu, co skłania rozum do próby kontroli, a im bardziej próbuje kontrolować, tym bardziej traci kontrolę, aż do fizjologicznego przechyłu ataku paniki. Dlatego konieczne było wprowadzenie techniki zdolnej do skutecznego interweniowania w przypadku ataków paniki w przypadku braku rzeczywistego źródła zagrożenia lub w tych przypadkach, w których przerażające zagrożenie nie pochodzi z zewnątrz, ale wynika z lęku. paradoksalna eskalacja do paniki. Paradoksalnie strach zamienia się w samospełniającą się przepowiednię bez potrzeby jakiejkolwiek zewnętrznej sytuacji wyzwalającej.

Technika „najgorszej fantazji”, wynik nieustannych badań-interwencji w terenie i konkretne przykłady sukcesu paradoksu w historii. Myślimy o stoickiej odwadze Seneki, który skazany na samobójstwo podcinając sobie żyły własnymi rękami i widząc, jak jego żona cierpi przed nim ten sam los, zdołał przezwyciężyć strach, spędzając okres przed egzekucją wyobrażając sobie wszystkie fantazje więcej okropny w tym okropnym horrorze, którego nieuchronnie miał stać się bohaterem.

W szczególności technika ta polega na poproszeniu osoby o codzienne przejście na emeryturę do pokoju, w którym nikt nie może mu przeszkadzać, i usadowiając się wygodnie, przyciemni światła i stworzy miękką atmosferę. Będzie dążyła do tego, aby alarm włączył się pół godziny później iw ciągu tych pół godziny zacznie pogrążać się we wszystkich najgorszych fantazjach na temat tego, co może jej się przydarzyć. I w tym czasie zrobi wszystko, co do niej przyjdzie: jeśli ma ochotę płakać, płacze, jeśli przychodzi z krzyku, krzyczy, jeśli ma ochotę pukać nogami o ziemię, robi to. Kiedy alarm się włączy… STOP… to koniec; wyłącza alarm, idzie umyć twarz i wraca do swojego zwykłego dnia. Więc ważne jest to, że przez całe pół godziny, bez względu na to, czy zachoruje, czy nie, zostaje tam, oddając się najgorszym fantazjom, jakie mogą się zdarzyć. Robi wszystko, co ma do zrobienia, ale kiedy włączy się alarm… PRZESTAŃ… to już koniec. Wyłącza budzik, myje twarz i wraca do swojego zwykłego dnia. A więc pół godziny codziennej pasji.

Skutki zastosowania paradoksalnego nakazu do paniki (Frankl, 1946) są niezwykłe: pacjenci skłaniani do zanurzania się we wszystkich możliwych najgorszych fantazjach na temat paniki, zamiast się bać, odprężają, wywołując efekt kontrparadoksalny (Nardone, Balbi). , 2008) w porównaniu z paradoksem eskalacji ze strachu do paniki, a czasem nawet zasypiania. Po rygorystycznym szkoleniu, podczas którego następuje ewolucja techniki od pół godziny do pięciu minut pięć razy dziennie, w którym osoba musi umawiać się na zaplanowane spotkania ze swoimi lękami, aby zapoznać się z doświadczeniem, którego im bardziej szuka strachu, mniej, że się pojawi, zaczynasz używać techniki, zanim zrobisz coś, czego się obawiasz (spójrz strachowi w twarz, żeby stał się odwagą ”) i kiedy niespodziewanie pojawia się strach (dotykam ducha, gdy wydaje się, że znika).

W 2000 roku badanie oceniające 3482 leczonych przypadków, z których ponad 70% cierpiało na ataki paniki, wykazało skuteczność terapeutyczną 95% i czas trwania leczenia skrócony do siedmiu sesji. Od tego czasu pomyślnie wyleczono setki tysięcy przypadków, a średni wskaźnik powodzenia w statystykach międzynarodowych przekracza 85%. Ale najbardziej zaskakującym odkryciem jest to, że pacjenci pozbywają się niszczącego zaburzenia w ciągu 3-6 miesięcy i że wyniki te, jak pokazują pomiary kontrolne po zakończeniu terapii, utrzymują się w czasie przy braku nawrotów i zmian objawów. . Dzieje się tak dzięki zastosowaniu logiki izomorficznej do logiki utrzymywania się problemu, a więc niezwykłego, oraz formie sugestywnej komunikacji perswazyjnej (Nardone, 2016; Castelnuovo i in., 2013; Nardone, Watzlawick, 2005). . Strach zatem, jeśli jest popychany, a nie odrzucany lub tłumiony, nasyca się własnymi ekscesami (Nardone, 2016), stając się najjaśniejszym dowodem na to, że „Nie ma nocy, która nie widzi dnia” (Nardone, 2003). .

Dr Elisa Balbi (Oficjalny Psycholog-Psychoterapeuta Centrum Krótkiej Terapii Strategicznej)

 

REFERENCJE

Fragmenty kodu PHP Obsługiwane przez: XYZScripts. com